http://www.MegaDyskont.pl - toy storeCool Maker • Maszyna do szycia & Zestaw do lepienia w glinie • Spin Master • PL #CoolMaker #SpinMaster jak przerobić glinę na kicz? Showing 1 - 1 of 1 comments. Jin Tsu Sep 22, 2020 @ 10:49pm. - Potrzebujesz gęsiego domku, żeby zrobić dauba, lub: - Potrzebujesz gęsiego domku do robienia smaru. Masy plastyczne – porównanie. Gry i zabawy, Testujemy - Szafeczka - 3 stycznia, 2015. Tym razem wpis dla małych artystów i ich rodziców ;) ULEPIMY DZIŚ BAŁWANA! Pomogą nam w tym masy plastyczne, które dostępne są w sklepach z zabawkami i Empikach. Do tego porównania zinspirowała nas piankolina, którą córka dostała od cioci. 18K views, 332 likes, 16 loves, 5 comments, 42 shares, Facebook Watch Videos from The Ceramic School: How to attach a handle ️ ••• Follow @studio.bloei.ceramics for more! Do zimnego piekarnika wstawiamy kubek na blaszce i nastawiamy go na 130 stopni Celsjusza i wypalamy przez ok 20 min. Po tym czasie wyłączamy piekarnik i zostawiamy do ostygnięcia. Jeżeli wyjmiemy kubek jeszcze ciepły to może nam dekor odpaść przy użytkowaniu. Vay Nhanh Fast Money. Szczegóły Utworzono: 25 październik 2017 Od trzech lat w naszej szkole pod nadzorem znanej i zakochanej w swojej pasji Pani Marii prowadzącej warsztat ,,Ulepione marzenia”, działa nasza pracownia ceramiczna. Chętne do pracy dzieci, spotykają się aby pobawić się gliną, pobrudzić ręce i mieć niesamowitą radość, która wprawia je w dobry nastrój. Praca z gliną bardzo dobrze wpływa na harmonijny rozwój dzieci. Wycisza, uczy skupienia, samodzielności i cierpliwości. Zgniatanie, ugniatanie i wałkowanie gliny zaspokaja naturalną potrzebę dziecka oraz stymuluje i rozwija układ nerwowy. Rozwija wyobraźnię, zdolności manualne, a przede wszystkim jest wspaniałą zabawą. Pani Maria stara się nie ingerować w końcowe prace dzieci, czuwa nad wybraną techniką wykonania, inwencją dziecka i jego wyobraźnią, która to jest istotna i nie chce jej zagłuszać u dziecka. Zajęcia trwają przez cały rok szkolny i odbywają się raz w tygodniu przez dwie godziny lekcyjne dla danej grupy. Poniedziałki – uczniowie klasy 3b uczniowie klas:1a,1b,2a,3a W czasie zajęć dzieci: poznają różne rodzaje gliny, jej właściwości, uczą się różnych technik zdobienia i lepienia szkliwią wykonane i wypalone prace W krótkim czasie zostają prawdziwymi ekspertami dziedzinie garncarstwa. Proces ceramiczny wymaga dwukrotnego wypalania w profesjonalnym piecu ceramicznym w temperaturze nawet 1250 stopni. Zajęcia więc odbywają się w cyklu: lepienie pracy wypalanie szkliwienie wypalanie Dopiero po takiej obróbce dzieci odbierają swoje gotowe prace i cykl rozpoczyna się od nowa. Dzięki takiemu systemowi prace są trwałe, piękne kolorowe i bardzo estetyczne. Dodatkowo uczestnicy uczą się cierpliwości. Kurs ceramiki i garncarstwa Pisałam wam już na FB, że wybrałam się na tygodniowy kurs ceramiki i garncarstwa w Warszawie. W końcu nie samym jedzeniem człowiek żyje :) Tak, żeby nie było, że ja tylko do kuchni i z kuchni i nic a nic więcej nie potrzebuję do życia. Kurs ceramiki i garncarstwa to wiele godzin lepienia, kształtowania i modelowania. To zarażenie pasją do garncarstwa, to praca z gliną, z miękkim i wręcz żywym materiałem, który nie zawsze chce się poddać woli toczącego. Przynajmniej mi glina stawiała czynny opór. To trzeba wyczuć, zdecydowanie! Od kilkunastu lat mówiłam mężowi, że chcę na kole miski robić! Że marzy mi się taki kurs i chyba kiedyś pójdę. Gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja w sierpniu, mój mąż zadecydował, że kurs ceramiki i garncarstwa jest dla mnie obowiązkowy i trzeba zacząć realizować swoje marzenia. Muszę wam powiedzieć, że było świetnie! Dziękuję kochanie! Kurs prowadziła Klara Bukowska, dziewczyna ma pasję, umiejętności i dar przekazywania wiedzy, to cenne i fantastyczne. Jeśli tylko traficie na kurs lub zajęcia, które będzie prowadziła, idźcie śmiało, na nic nie czekajcie. Ja jestem bardzo zadowolona z zajęć z Klarą. Już wiem, że teoria toczenia i lepienia teorią, ale resztę umiejętności trzeba sobie w pocie czoła wytoczyć :) Kurs ceramiki i garncarstwa miał miejsce w sierpniu w szkole Ceramiq w Warszawie przy ulicy Chełmskiej. Pomieszczenia pracowni są przyjemne, przestronne, doświetlone. Odbierałam je jako jasne miejsce, gdzie ludzie z pasją siedzą i tworzą swoje dzieła. To taki inny świat, oderwany od sklepów, kuchni, zakupów i telewizji. Oderwany jakby od codzienności, od myśli splątanych, nerwów, zbędnych emocji. Strefa twórczości, wyciszenia i spełnienia. Uwielbiam takie miejsca z klimatem. Chociaż ja, gdy się odprężam nucę, nucę godzinami, ciągle ten sam rytm, powtarzany niczym mantrę, nucę a sama jej nie słyszę. To może innym przeszkadzać, więc na dłuższą metę, mam powód, żeby bardzo ale to bardzo potrzebować swojej strefy wyciszenia i miejsca do postawienia koła garncarskiego w domu. Już wiem, że kiedyś ten dzień nastąpi! Toczenie na kole Dla tego poszłam na ten kurs. Koło, potrzeba toczenia, zrobienia własnoręcznie garnka, miski, talerza jest taka mi bliska. Zdecydowanie najbardziej mnie kręcą miski i talerze, nie tam kubki, wazony czy ceramika ozdobna, ale właśnie miski i talerze, takie, które po wyszkliwieniu będę mogła postawić na stole. Zrobić na nich zdjęcia, postawić na półce i głaskać, że to moja własna praca, taki „mój skarb”, ang. „my presses”. ;) Lubię pracę na kole. Wymaga siły, techniki i sposobu. Jednak samą siłą nic tu się nie zdziała. Nie jestem zbyt precyzyjna, ale czuję, że kiedyś będę odprężać się przy własnym kole trzymając glinę między dłońmi i nucąc, bez względu na to jak to zabrzmi. Dolna połowa zdjęcia to moje prace :) Schną sobie i czekają na wypalenie. Trzeba przyznać, że garncarstwo wymaga sporo miejsca, do wyrabiania gliny, do kształtowania, toczenia, czyszczenia narzędzi, do schnięcia, do odstawiania. W warunkach domowych to oddzielne pomieszczenie byłoby bardzo wskazane. Ceramika – lepienie z wałeczków No to nie na moje nerwy, kręcenie wałeczków, wylepianie czy budowanie dużych form. Koło, zdecydowanie koło. Jednak wszystkiego trzeba spróbować na takim kursie, więc ja również ulepiłam z wałeczków miskę, którą na zdjęciu widzicie i druga miseczkę, która miała mieć postać spękanych faktur i chyba wyszło :) Lepienie z płata Tym razem powstał talerz, a dokładnie patera – prawda, że śliczna! W efekcie bardzo jestem zadowolona z tego, że zdecydowałam się na kurs, po kursie popędziłam do sklepu i kupiłam dużo gliny i podstawowych narzędzi. Następnie w domu wykonałam kilka prac z chętnym do tego typu zadań dzieckiem. Fajnie było i jest! Lubimy takie wylepianki, chociaż ja nadal wolę koło i moje miski! Każda praca z gliny musi najpierw wyschnąć, potem się ja wypala na biskwit, następnie szkliwi i wypala drugi raz. Tak pokrótce przebiega proces przeistaczania skorupy z gliny w śliczną użytkową miskę. Na kursie zrobiłam 3 miski na kole, kubeczek mały a’la podstawka do jajka, duży kubek, dzbanuszek, miskę z dzióbkiem i talerz płaski. Ale jest też łyżka dziegciu w tej opowieści. Swoje prace zostawiłam do wypalenia. Wypalone zostały, ale jak pojechałam po odbiór to okazało się, że ktoś sobie moje trzy miski przywłaszczył :( Nie odebrałam ich, bo ktoś je wziął. A właśnie na miski najbardziej czekałam! Nie ma możliwości, że niechcący, bo jak widać na zdjęciach, miski były podpisane i to na stałe w podstawie od spodu. To dla mnie wielki minus dla pracowni Ceramiq, za niedopilnowanie, co kto, wynosi po wypale. Tu nie chodzi o to, że te miski były nie wiadomo jak wartościowe, ale o to, że pozwolono komuś je przywłaszczyć. Ja ich nie dostałam, a zrobiłam, były to pierwsze moje prace na kole, ważne emocjonalnie i takie moje! Szkoda, bo cieszyłam się jak dziecko a zostały mi po nich tylko zdjęcia. Taki rozwój sytuacji sprawił, że jednak z większym dystansem podchodzę do pracowni Ceramiq, gdy coś zanoszę tam do wypalenia, wiem, że nie mam żadnej gwarancji, że to dostanę z powrotem. Oczywiście usłyszałam, że do tej pory nigdy takie zdarzenie nie miało miejsca ale już miało … Po kursie ceramiki i garncarstwa wiem, że kiedyś będę miała własne koło garncarskie i nieduży piec do wypalania ceramiki. Będę sama robiła miski, talerze, tace, kubki, wypalała je i z niecierpliwością czekała na otwarcie pieca. To przemiły moment, niespodzianka, niczym zabawka w „czekoladowym jajku” dla małego dziecka. Kiedyś będę miała koło i obiecuję, że pokażę moje nowe, własnoręcznie wykonane miski. I cały proces powstawania talerza lub miski krok po kroku, to fascynujące! Zanim do tego dojdzie chcę jeszcze pójść na kurs szkliwienia i ozdabiania. Może dokupić kilka godzin pracy z instruktorem, żeby pomógł mi opanować dobrą technikę od samego początku! Potem tylko koło, piec i pomieszczenie. Jest na co pracować i czekać, to dla mnie fajne i relaksujące hobby! A Ty – na jaki kurs lub warsztaty chciałabyś pójść? Prowadzę zajęcia z ceramiki dla dzieci od lat 4, sporadycznie także z trzylatkami, które radzą sobie całkiem nieźle. Muszę przyznać, że i dla mnie jest to niesamowita przygoda, bowiem na każdym kroku jestem zaskakiwana przez tych małych i aktywnych twórców. Glina jest materiałem bardzo plastycznym. Dzieci ćwiczą w niej rączki poprzez wyciskanie, wałkowanie, uderzanie, wyrabianie jej w najróżniejszy sposób. Jest to niewątpliwie aktywność wymagająca od dziecka pewnej fizycznej sprawności. Pierwszy kontakt z gliną, to poznawanie materiału, dotykanie, bawienie się nim w sposób zwykle nie nastawiony na realizacje jakiegokolwiek pomysłu. Myślę, że to bardzo ważny moment, ponieważ właśnie wtedy dziecko otwiera się na nowe doznania. Co więcej, często pierwsze spotkanie z daną masą warunkuje stosunek do pracy w glinie na bardzo długi czas. Materiał musi być więc dobrze przygotowany i dostosowany do wieku uczestnika, w przeciwnym razie dzieci mogą zniechęcić się do pracy. Warto pamiętać również o tym, że małe rączki dziecka nie są w stanie ugniatać dużej bryły gliny, dlatego najlepiej dostarczać dzieciom odpowiednią do wielkości rączek ilość masy ceramicznej. Trzeba zaznaczyć, że lepienie w glinie to nie tylko ćwiczenie sprawności ruchowej czy manualnej. Zajęcia z ceramiki są dla dzieci również bodźcem do rozwoju intelektualnego, rozwoju postrzegania i wyobraźni. Podczas zajęć z ceramiki instruktor może w sposób przystępny nawiązywać do tematów lekcyjnych w szkole. Jest to świetne rozwiązanie dla dzieci, które uczęszczają na dodatkowe zajęcia pozalekcyjne z ceramiki w szkole. Prowadzący warsztaty może zaproponować dyskusje na temat przeprowadzonych zajęć. Rozmowa ta może mieć charakter swobodny, jednak należy skupić się na jednej dziedzinie np. geografii, biologii czy historii. Na tego rodzaju zajęciach można pokazać dzieciom ilustracje i przedmioty dotyczące poruszanego tematu. Można zachęcić dzieci do rozmowy – w zależności od wieku – na temat różnicy między rzeźbą, płaskorzeźbą, a ilustracją. Należy jednak pamiętać o tym, aby proporcje czasowe, między częścią merytoryczną zajęć i plastyczną, zostały zachowane. Dzieci przychodzą zwykle z wielkim zapałem do lepienia, chcą bowiem zrealizować swoje własne, przemyślane w domach, pomysły na prace. W takiej sytuacji jedynie umiejętne – dygresyjne podjęcie tematu, nie wzbudzi u małych twórców napięcia wynikającego z oczekiwania na meritum zajęć. To, co wydaje mi się najbardziej fascynujące w prowadzeniu zajęć z ceramiki dla najmłodszych, to ogromne emocjonalne zaangażowanie podczas pracy. Dzieci w wieku od 3 do 5 lat wykazują się niesamowitą otwartością na spontaniczne kształtowanie masy. Są dzieci, które rozpoczynają swą pracę od konkretnego pomysłu, jednak podczas zabawy w glinie dostrzegają – w dość abstrakcyjnych kształtach – konkretne odniesienie do przedmiotów (zwierząt, budynków lub najróżniejszych form wyobrażonych). Bywają również i takie dzieci, które siadają do lepienia z zasugerowanym pomysłem, jednak w czasie pracy zauważają szeregi form kojarzonych z konkretnymi przedmiotami i zmieniają koncepcję wiele razy. Jednym słowem, z małego domku powstaje czołg, czołg przekształca się w słonia, a słoń zmienia się w dinozaura. To szalenie interesujące doświadczenie, ponieważ emocjonalne zaangażowanie dzieci w proces twórczy gwarantuje pracę o wielkiej sile wyrazu. Niestety rodzice nie zawsze są tego świadomi, dlatego często zapraszam do wspólnej pracy dzieci i ich opiekunów. Podczas rodzinnych warsztatów opiekunowie uświadamiają sobie jak ważny jest sam proces wspólnego tworzenia i radość odkrywania możliwości, jakie daje glina. Wspólne tworzenie wzmacnia dynamikę relacji między dziećmi i rodzicami. Dzieci wzbogacają środki wyrazu dla własnej – wyjątkowej – ekspresji, która pośredniczy w gromadzeniu doświadczeń twórczych i poznawczych. Jednym słowem, nasi najmłodsi twórcy poprzez tworzenie przepięknych prac ceramicznych pokazują nam to, co już wiedzą o świecie, ale i to, jak na ten świat patrzą. Dla rodziców chcących zadbać o rozwój dziecka, istotne będzie z całą pewnością to, że lepienie w glinie wpływa w znaczący sposób na rozwój wyobraźni przestrzennej i myślenia abstrakcyjnego. Co więcej, praca z masą ceramiczną pomaga dzieciom skoncentrować się na własnych myślach i uczuciach. Myślę, że wprowadzenie dodatkowych zajęć z ceramiki w przedszkolach i szkołach, to świetny pomysł na spędzanie wolnego czasu pozalekcyjnego. Mając już spore doświadczenie w pracy z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi, jak najbardziej polecam zajęcia z ceramiki i serdecznie zapraszam do mojej pracowni w Poznaniu. Katarzyna Pracownia ceramiczna – co to takiego? Jak wygląda jej prowadzenie? Czy taki biznes ma szanse zaistnieć w dzisiejszych czasach? Na te i inne pytania odpowiadamy w poniższym wywiadzie z Agnieszką Romaniuk z Pracowni Ceramicznej Kamionka. Skąd pojawił się pomysł na pracownię ceramiczną? Pomysł pojawił przypadkowo, wręcz zrządzenie losu natknęło mnie na przygodę z ceramiką. Zaczęło się od tego, że zabrałam swoje dzieci na warsztaty garncarskie. Niestety, szybko się im to znudziło, bo były jeszcze małe, a mnie wręcz przeciwnie – zaczęłam sama jeździć na warsztaty do Domu Kultury. Pamiętam ten dreszcz emocji gdy zrobiłam swój pierwszy kubek. Wpadłam na pomysł żeby przerobić kuchnie letnią na pracownię. Postarałam się o dotację na założenie działalności z której kupiłam najważniejszą i najdroższą rzecz czyli profesjonalny piec do wypału ceramiki. Pierwszy rok swojej działalności przeznaczyłam na doskonalenie się, naukę różnych metod, technik tworzenia, zdobienia, szkliwienia. Bardzo się cieszę bo zainteresowanie moją ceramiką stale rośnie. Moja marka zaczęła być rozpoznawalna i aż sama się czasem dziwię, że ludzie z Polski przypadkowo mnie gdzieś spotykają i mówią, że już o mnie słyszeli, a nawet byli już moimi zadowolonymi klientami. Czy teraz dzieci przeszkadzają, czy raczej pomagają w pracy? Jak najbardziej pomagają ponieważ są bardzo uzdolnione plastycznie. Choć szczerze, to czasem kiedy wpadają do pracowni i mówią, żeby im dać wałek i glinę, to na wielkim stole okazuje się, że nie ma już miejsca dla mnie. Ale kiedy się już wybawią, to sama przystępuję do pracy. W zasadzie pracownię otworzyłam też dla nich, żeby pokazać im, że na wsi można żyć z pasją i z pasji. Teraz jest taka tendencja, że ludzie uciekają do miasta ponieważ w mieście wszystko jest w zasięgu ręki. Ale ja uważam, że na wsi też się pięknie żyje, a nawet piękniej i spokojniej, bo na łonie natury. No przy odrobinie odwagi i pomysłu każdy może godnie żyć i zarabiać, nieważne gdzie mieszka i jak daleko ma do najbliższego miasta. Czyli zrobiłaś pracownie tylko dla swoich dzieci? Właściwie to i dla nich, ale też dla siebie. Ja potrzebowałam wyżyć się manualnie, muszę tworzyć żeby żyć szczęśliwie a moje szczęcie udziela się rodzinie i bliskim. Ponad 10 lat pracowałam w kwiaciarni i to mnie nauczyło pracy kreatywnej. Po odejściu, próbowałam robić bukieciki, kompozycje u siebie w domu, ale czułam, że wyczerpałam temat we florystyce, nauczyłam się wszystkiego od bukiecików, po ikebany i wiązanki ślubne. Z takim bagażem łatwiej było mi się odnaleźć w glinie, ta sama zasada-robienie czegoś z niczego, tylko inną metodą – to przecież kulka błota, która po obróbce staje się naczyniem, figurką, rzeźbą. Glina to szalenie niezwykły materiał,z którego można zrobić wszystko, ograniczeniem jest jedynie wyobraźnia. W ceramice urzekła mnie jej trwałość, kwiaty więdną, wypalona ceramika może cieszyć pokolenia. A czy każda glina nadaje się do rzeźbienia? Nie, nie każda. Obecnie na rynku jest ponad 30 rodzajów różnych glin. Są gliny z szamotem, bez szamotu, gliny gładkie itd. Przykładowo z gładkiej gliny nie da się zrobić wysokiego przedmiotu ponieważ gładka glina opada pod ciężarem. Przy tego typu konstrukcjach dobrze, żeby glina miała choć trochę szamotu, czyli zmielonego biskwitu – to on nadaje sprężystości, dzięki czemu naczynie nie opada, daję się z większą łatwością kształtować bez dodatkowych stelaży. Z kolei glina z grubszym szamotem nie nadaje się na koło garncarskie ponieważ rani palce, kiedy się ją dłużej toczy. Każdy rodzaj gliny służy więc do czegoś innego. Rodzaj gliny dobieramy do efektu końcowego jaki chcemy uzyskać. A czym się różni glina garncarska od kamionkowej? Przede wszystkim różni się temperaturą wypału i składem. Glina garncarska to glina ze względu na obecność sporej ilości żelaza można wypalać w niskiej temperaturze. Co prawda glina kamionkowa też posiada szamot i nie zawsze jest gładka, ale wymaga dużo wyższej temperatury wypału, nawet do 1300 stopni Celsjusza, gdzie w glinie garncarskiej jest to około 1000 stopni. Zakochałam się w glinie kamionkowej gdyż lubię robić rzeczy solidne, nie tylko ładne do postawienia, ale przede wszystkim użytkowe. Stawiam na jakość jaką daje mi ta glina, która jak nazwa wskazuję, po wypaleniu jest mocna i twarda jak kamień. Jest idealna do naczyń użytkowych, które następnie można zmywać w zmywarce, podgrzewać, wstawiać do ogniska i piec w piekarniku. A czy glina kamionkowa jest samoutwardzalna? Nie, wszystko wymaga wypału. Może opowiem o procesie tworzenia z gliny. Na początku mamy glinę do lepienia ręcznego lub glinę lejną do odlewania w formach. Po wykonaniu naczynia, przedmiotu, taką glinę musimy odstawić na stu procentowe wysuszenie przed pierwszym wypałem w piecu ceramicznym, Jest to wypał w temperaturze około 900-950 st C., który utwardza. Po wypaleniu nasze naczynie ma jeszcze tendencje do przyjmowania cieczy, więc kiedy wlejemy wodę, ona wsiąknie w czerep i w rezultacie może spowodować pokruszenie pocenie się naczynia lub nawet pęknięcie. Pierwszy wypał jest potrzebny po to, aby ułatwić dalszą obróbkę – możemy coś jeszcze podszlifować, bez strachu brać w dłonie i dowolnie dekorować, szkliwić a nawet umyć gdy coś pójdzie nie tak. Następnie wstawiamy poszkliwioną ceramikę ponownie do pieca na wyższą temperaturę (dostosowaną do rodzaju gliny). Proces wypału twa 8-9 godzin, drugie tyle stygnie piec zanim będzie można do otworzyć. Te czekanie jest zawsze najgorsze, niezmiennie towarzyszą temu ogromne emocje. Otwieranie pieca jest jak wyciąganie prezentów spod choinki, nigdy nie wiesz co zastaniesz, bywają różne niespodzianki, nie wszystkie mile widziane. Trochę to skomplikowane. Czy ludzie sami chcę przechodzić ten proces i wypalać naczynia? Na początku każdy się trochę boi. Dlatego, że właśnie może to brzmieć skomplikowanie. Mam jednak u siebie w pracowni możliwości przeprowadzenia warsztatów i wiele osób z tego korzysta. Ludzie przyjeżdżają z bardzo daleka na wspólne lepienie, jest bardzo miło tworzyć na łonie natury przy rozmowie, żartach i śpiewie ptaków. Osobiście czerpię z tego ogromną radość i myślę,że trochę tym zarażam swoich uczestników, staram się aby poczuli przyjemność tworzenia i swobodę. Uważam, że każdy potrafi coś zrobić, każdy może zostać ceramikiem tylko trzeba dobrego instruktora, który w odpowiednim momencie poratuje radą i będzie doglądał na bieżąco. Najfajniejsze są sytuacje, kiedy przychodzą osoby towarzyszące i z góry zakładają , że będą siedzieć i obserwować, bo lepić na pewno nie potrafią. Często mówią: „Ja nie umiem, ja sobie tu posiedzę i popatrzę”. Staram się nie naciskać, kładę kawałek gliny i obserwuję. Zaczyna się od dziubania palcem,potem ugniatania….i zaczyna się cała zabawa. Najciekawsze jest to, że te osoby, które są niepewne, potrafią zrobić najbardziej zaskakujące rzeczy. Przykładowo: kiedyś przyjechał Pan, który przez półtorej godziny ugniatał glinę: to w kwadrat, to w stożek, to znowu wszystko psuł, świetnie się przy tym bawił, aż w końcu wyszedł mu… durszlak na truskawki. Był z tego dumny i zadowolony jak dziecko, stwierdził, że zawsze o takim marzył. Bo w każdym z nas drzemie dziecko i to jest urocze. Częściej kobiety czy mężczyźni chcą tworzyć z gliny? Na początku bardziej kobiety są chętne do lepienia, ale powiem szczerze, że z czasem mężczyźni też nabierają ochoty. Panowie mają większe predyspozycje ponieważ jednak przy pracy z gliną potrzebna jest Dzieci uwielbiają bawić się w organizowanie przyjęć. Chętnie przygotowują wystawne przyjęcia dla przyjaciół z placu zabaw. Spotkanie wyda się jeszcze bardziej interesujące, gdy gospodarze zaskoczą gości glinianą 1. Glina samoutwardzalna Etapy pracy:1. Ugniatamy glinę tak, by stała się plastyczna. 2. Tworzymy z niej wałki, które będą zwijane na kształt „ślimaków”. 3. Wyrównujemy przerwy i dokładamy krawędzie z kilku warstw zmieniając kolory (przekładamy zamiennie biały i brązowy). 4. Doklejamy uchwyty i dowolnie zdobimy (np. motywami kwiatowymi).Pomysłodawczynią zabawy jest P. Magdalena Jeżak.

jak zrobić glinę do lepienia